Σαρντέν, Zov Μπατίστ - Σιμεόν

(Chardin). Γάλλος ζωγράφος βαριοί 1699 - 1779). Αφού επέσυρε την προσοχή μ’ ένα αξιόλογο πίνακα για ένα χειρουργό φίλο του πατέρα του (τεχνίτη που έφτιαχνε μπιλιάρδα για το βασιλιά), ο Σ. έκθεσε για πρώτη φορά στην έκθεση της πλατείας Ντωφίν, όπου την ημέρα της εορτής του Corpus Domini οι νεαροί ζωγράφοι παρουσίαζαν τα πρώτα τους έργα. Το έργο του, που παρουσίαζε ένα χάλκινο ανάγλυφο, αγοράστηκε από το Ζαν Μπατίστ Βανλόο, του οποίου ήταν βοηθός στην επισκευή των τοιχογραφιών του Ρόσο και του Πριματίτσιο στο Φονταινεμπλώ. Το 1728 σε άλλη έκθεση στην ίδια πλατεία έκθεσε, ανάμεσα στ’ άλλα, το «Σελάχι» (νατύρ -μορτ που βρίσκεται τώρα στο Λούβρο) για το οποίο δόθηκε στο ζωγράφο το όνομα Ρέμπραντ της Γαλλίας. Το επόμενο έτος έγινε δεκτός στην Ακαδημία ως «ζωγράφος φρούτων, λουλουδιών και μικρών αντικειμένων ζανρ». Από τα χαρακτηριστικά του έργου του δεν πρέπει να λησμονηθεί η αγάπη του για τα μικροπράγματα: στην αρχή επιδόθηκε κυρίως στις νατύρ -μορτ και στις όψεις της καθημερινής ζωής των αστών που τον περιτριγύριζαν. Έπειτα, ιδιαίτερα μετά το 1730, στα έργα του αρχίζουν να παρουσιάζονται συχνότερα τα πρόσωπα. Οχτώ πίνακες, περίφημοι σήμερα («Κορίτσι με τον αητό», «Κορίτσι με τα κεράσια» κλπ.), που παρουσιάστηκαν στο Σαλόν του 1737, ενίσχυσαν τη μεγάλη φήμη που είχε ήδη. Μετά το 1735 ξαναγύριζε όλο και συχνότερα στις νεκρές φύσεις και στις μιμήσεις των χάλκινων ανάγλυφων. Άρρωστος τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποίησε το παστέλ γιατί δεν μπορούσε v’ αφιερωθεί τελείως στην ελαιογραφία. Και μετά το 1771 έκθεσε με επιτυχία προσωπογραφίες και σπουδές που είχε κάνει με το μέσο αυτό. Ο Σ. ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 18ου αι. και θεωρείται πρόδρομος ενός μεγάλου ρεύματος, που έφτασε ως τους σύγχρονους μέσα από τον Κορό και το Σεζάν. Από τους πιο χαρακτηριστικούς επαίνους γι’ αυτόν, είναι ο έπαινος του Ντιντερό. Η τεχνική του Σ. αποτελούσε νεωτερισμό για τους Γάλλους ζωγράφους του αιώνα του, που είχαν την τάση να φροντίζουν υπερβολικά κάποια περιγραφή των πραγμάτων και να παραβλέπουν την αξία της ζωγραφικής ύλης. Στο Σ. οι μορφές των αντικειμένων που παριστάνει καθορίζονται προσεκτικά με το φως που περιβάλλει κάθε πράγμα, δίνοντας ευρύτητα στον ορισμό των όγκων. Το ίδιο βαθμιαίο πέρασμα - με υπομονετικά και πολυδουλεμένα στρώματα - από τον ένα τόνο στον άλλο, συμβάλλει στο δυνάμωμα μιας εντύπωσης ομοιογένειας και στο να δείξει τις εξαιρετικές του ικανότητες στη χρήση του χρώματος. Ζαν Μπατίστ Σαρντέν: «Νεκρή Φύση» (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι).